Over Margriet Middel
Margriet Middel (1983) is in 2006 afgestudeerd aan de theaterschool Amsterdam richting Jazz/Showmusicaldans. Sindsdien heeft zij jarenlang in verschillende musicals gespeeld waaronder Sweet Charity, My Fair Lady, The Wiz, Joseph, Chicago, Petticoat, The Little Mermaid en Moeder ik wil bij de Revue. Naast haar werk in het theater heeft zij altijd dans en musicalles gegeven aan zowel kinderen als volwassenen en wekelijks dansles voor peuters via Damoves. Sinds 2011 verzorgt Margriet de choreografie voor de jaarlijkse voorstelling van een amateur cabaretgroep en van 2015 tot 2017 heeft zij, na een korte opleiding, sporttrainingen gegeven aan zwangere en net bevallen vrouwen. In 2016 heeft Margriet een opleiding gedaan om dansles te mogen geven aan mensen met de ziekte van Parkinson. Sindsdien geeft zij met veel plezier wekelijks lessen Dansen met Parkinson.
Hoe ziet een les bij jou eruit?
“De lessen die ik geef zijn volgens de methode van Dance for PD, New York. We beginnen elke les zittend op een stoel, waar we verschillende oefeningen doen voor elk deel van het lichaam. Gaandeweg gaan we ook staand en bewegend door de ruimte, mits dat binnen de mogelijkheden ligt. Mensen die liever blijven zitten kunnen de volledige les zittend blijven volgen. Ik wil deelnemers hun lichaam in beweging doen ervaren, zonder dat het ertoe doet of je het ‘goed’ doet. Elke vorm van expressie is welkom. We werken samen aan de coördinatie, balans, kracht, flow en souplesse van bewegingen.”
Wat hoop je cursisten mee te geven?
“Ik hoop dat het me lukt om mensen met een goed gevoel de les uit te laten komen, een veilige en warme sfeer te creëren waar iedereen zichzelf kan zijn. Dat mensen weer bewegingen maken waarvan ze wellicht dachten dat het niet meer kon, dat ze na de les voldaan en met hernieuwde energie buiten komen, nog even blijven hangen en wellicht nieuwe vrienden maken.”
Wat vind je leuk aan lesgeven?
“Ik vind het prachtig om mensen te helpen het plezier van bewegen weer te laten ervaren. Al is het maar in de kleine momenten, een twinkeling in de ogen, een spontane lach, een groep die elkaar met open blik aan durft te kijken. Het lijkt allemaal zo simpel maar dat is het allerminst. Als ik zie dat iemand steeds soepeler wordt, of steeds meer durft te doen dan doet me dat enorm veel goed.”
